ஆசையற்ற நிலையின் ஆற்றல்: பகவான் ரமணர் உணர்த்திய பாடம்

ரமண மகரிஷியின் வாழ்வில் நடந்த இந்த நெகிழ்ச்சியான சம்பவம், “தேவையற்றிருப்பதே உண்மையான செல்வம்” என்ற ஆழமான தத்துவத்தை நமக்கு உணர்த்துகிறது.

மதுரையிலிருந்து வந்த ஒரு ஐந்து வயது சிறுவன், பகவான் ரமணரின் திருமுன்னே நின்றான். அந்தப் பிஞ்சு பாலகனின் கண்களில் ஆசையோ, வேண்டுதலோ இல்லை; வெறும் அன்பு மட்டுமே இருந்தது. பகவான் அவன் தலையில் கைவைத்து, “உனக்கு என்ன வேண்டும்?” என்று கேட்டபோது, அந்தச் சிறுவன் சொன்ன பதில் அனைவரையும் வியப்பில் ஆழ்த்தியது:

“எனக்கு எதுவுமே வேண்டாம்!”

இந்த ஒற்றை வரி பகவானைப் புன்னகைக்க வைத்தது. “நீ நம்மைச் சேர்ந்த ஆள்” என்று பாராட்டிய பகவான், தனது இளமைக்கால அனுபவம் ஒன்றின் மூலம் ‘வேண்டாமை’யின் (ஆசையற்ற நிலை) ரகசியத்தைப் பகிர்ந்துகொண்டார்.

பச்சையம்மன் கோவிலில் தங்கியிருந்த காலத்தில், பகவானிடம் மாற்று உடை கிடையாது. அணிந்திருந்த கோவணம் கிழிந்துபோனபோது, யாரிடமும் உதவி கேட்க அவர் மனம் இடங்கொடுக்கவில்லை.

தன்னம்பிக்கையும் எளிமையும் ஒருசேர, ஒரு சப்பாத்தி முள்ளையே ஊசியாக்கினார். அதே துணியிலிருந்து ஒரு நூலை எடுத்து தையல் போட்டார். அந்தக் கிழிந்த கோவணத்தையே இரண்டு மாதங்கள் வரை பயன்படுத்தினார்.

பகவானின் கையில் இருந்த துண்டு நூலால் ஆன வலை போல அத்தனை ஓட்டைகளுடன் இருந்தது. அதைக் கண்ட ஒரு ஆடு மேய்ப்பவன், “சுவாமி, இந்த விலையுயர்ந்த துண்டை கவர்னர் கேட்கிறார், கொடுத்துவிடலாமா?” என்று கிண்டலாகக் கேட்டான்.

அதற்கு பகவான் சற்றும் சளைக்காமல், “இது அவருக்குக் கிடைக்காது என்று போய் சொல்” என நகைச்சுவையுடன் பதிலளித்தார். உலகமே வியந்து பார்த்த ஒரு ஞானி, கந்தல் துணியை அரியணையை விட மேலாகக் கருதினார்.

பகவான் எதையும் கேட்கவில்லை, ஆனால் அவருடைய கந்தல் துணியைக் கண்ட பக்தர்கள் பதறிப்போய், மூன்று ஜோடி புதிய உடைகளைக் கொண்டு வந்து கொடுத்து, பழைய கந்தல்களை ரகசியமாக எடுத்துச் சென்றனர்.

இதிலிருந்து பகவான் உணர்த்தும் பாடம் இதுதான்:

எதன் மீதும் பிடிப்பு இல்லாதபோது, பிரபஞ்சம் உங்களுக்குத் தேவையான அனைத்தையும் தானாகவே கொண்டு வந்து சேர்க்கும்.

“வேண்டாம்” என்று சொல்லும் மனப்பக்குவம் வந்துவிட்டால், ஒருவன் உலகின் மிகப்பெரிய சக்கரவர்த்தியை விடவும் செல்வந்தன் ஆகிறான்.

ஆசைகளைத் துறப்பவனுக்கு எதற்கும் தட்டுப்பாடு ஏற்படுவதில்லை. இயற்கை அவனைத் தேடி ஓடி வரும்.