துறவின் வாசலில் இல்லற அழைப்பு என்பது காசி யாத்திரைச் சடங்கின் முக்கியத்துவத்தை விளக்குகிறது.
தென்னிந்தியத் திருமணங்களில் நிகழ்த்தப்படும் காசி யாத்திரைச் சடங்கின் ஆழமான ஆன்மீகப் பொருளை நாம் கண்டறியலாம்.
இந்தச் சடங்கு, பிரம்மச்சரியத்திலிருந்து இல்லறத்திற்கு ஒருவரைத் திருப்பும் அரியதொரு நிகழ்வாகும். இது, இல்லற வாழ்க்கை என்பது பொறுப்புகளைத் தட்டிக்கழிக்கும் துறவறம் அல்ல, மாறாக குடும்பக் கடமைகளையும் ஞானத் தேடலையும் ஒருங்கே சுமந்து வெற்றி காணும் ஒரு தர்மப் பயணம் என்பதை உணர்த்துகிறது.
இந்தச் சடங்கு திருமணத்தின் சடங்கு ரீதியான முக்கியத்துவத்தையும் ஆன்மீக ரீதியான நோக்கத்தையும் எவ்வாறு இணைக்கிறது என்பதைப் தெளிவுபடுத்துகிறது.
ஒருவர் பிரம்மச்சரிய வாழ்க்கையை முடித்த பிறகு, அடுத்ததாக சந்நியாசம் (துறவறம்) பூண்டு ஞானத்தைத் தேடி காசிக்குச் செல்ல முடிவெடுப்பதாக இந்தச் சடங்கு அமைகிறது.
அப்போது, மணப்பெண்ணின் தந்தை (அல்லது சகோதரர்) மாப்பிள்ளையைத் தடுத்து நிறுத்தி, இல்லறத்தின் சிறப்பையும் கடமைகளையும் எடுத்துச் சொல்லி, தன் மகளை மணந்து இல்லற வாழ்வில் நுழையுமாறு வற்புறுத்தி அழைத்து வருவார்.
இல்லற வாழ்க்கை என்பது பொறுப்புகளைத் தட்டிக்கழிப்பதற்கானது அல்ல, மனைவி மற்றும் குடும்பத்தின் கடமைகளை மனமுவந்து ஏற்று, குடும்ப வாழ்வில் வெற்றி பெறுபவனே சிறந்த ஆண்மகன் என்ற உண்மையை இந்தச் சடங்கு உணர்த்துகிறது.
முற்காலத்தில், உள்ளூர் கல்வியை முடித்த மாணவன் உயர் கல்வி கற்கவும், ஞானம் பெறவும் பண்டிதர்கள் நிறைந்த காசி மாநகரத்திற்குச் செல்வது வழக்கமாக இருந்தது.
அவ்வாறு காசிக்குச் சென்றால், திரும்பி வரப் பல ஆண்டுகள் ஆகும் என்பதால், திருமணத்திற்குப் பிறகு மனைவியுடன் தம்பதியாக காசிக்குச் செல்ல வேண்டும் என்பதை உணர்த்தவும் இந்தச் சடங்கு நிகழ்த்தப்படுகிறது.
திருமணம் என்பது சடங்கு ரீதியான கடமை மட்டுமல்ல, ஆன்மீக ரீதியாகவும், தார்மீக ரீதியாகவும் ஒரு ஆணும் பெண்ணும் இணைந்து ஒரு புதிய வாழ்க்கைப் பயணத்தைத் தொடங்குவதை இந்தச் சடங்கு எடுத்துரைக்கிறது.
இந்தச் சடங்கில் மாப்பிள்ளை குடை, விசிறி, மூங்கில் கோல் போன்ற சந்நியாசிகளுக்கான பொருட்களை எடுத்துச் செல்வார், இது துறவறம் மேற்கொள்ளும் பாவனையைக் குறிக்கிறது. இது தென்னிந்தியத் திருமணங்களில், குறிப்பாகப் பிராமணர் மற்றும் சில சமூகங்களில் பாரம்பரியமாகப் பின்பற்றப்படும் ஒரு சுவாரசியமான சடங்காகும்.