காலத்தின் நிறம் கருப்பு சிவப்பு – திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தின் தனித்துவமான அரசியல் தத்துவம்!

ராஜன் குறை

திராவிட முன்னேற்றக் கழகம் தமிழ்நாட்டு வரலாற்றை இருபதாம் நூற்றாண்டில் செதுக்கிய இயக்கம். 75 ஆண்டுகளாக அது அபூர்வமான வரலாற்றுத் தொடர்ச்சியுடன் தமிழ்நாட்டை வழிநடத்தி, திராவிட மாடல் பொருளாதார வளர்ச்சியை சாதித்ததாக அறிஞர்கள், ஆய்வாளர்கள் கொண்டாடக் காரணமாயிருப்பது அதன் அரசியல் தத்துவ அடித்தளம் என்றால் மிகையாகாது. தந்தை பெரியாரால் விதைக்கப்பட்டு, அறிஞர் அண்ணாவால் இடதுசாரி வெகுஜனக் கட்சியாக வடிவமைக்கப்பட்டு, கலைஞரால் ஐம்பதாண்டு காலம் கட்டிக் காப்பாற்றப்பட்டு, எஃகுக் கோட்டையாக உறுதியாக்கப்பட்டு, இன்று மு.க.ஸ்டாலின் தலைமையில் இந்திய அளவில் இந்துத்துவ பாசிசத்திற்கான எதிரணியில் முக்கிய பங்காற்றும் வல்லமையுடன் விளங்குகிறது என்றால் அதற்குக் காரணமும் அந்த தத்துவ அடித்தளத்தின் செழுமைதான் எனலாம். எனவே, அதனை விரிவாகக் கோட்பாட்டு அடிப்படையில் புரிந்துகொண்டு பாராட்டிப் போற்றுவது என்பது மிக அவசியமானது.

உலக அரங்கில் எட்டுக் கோடி பேர் கொண்ட மக்கள் பரப்பென்பது இந்தியாவிற்கு வெளியே 18 நாடுகளில்தான் உள்ளது. இந்திய மாநிலங்களை ஓரளவு சுயாட்சியுள்ள மக்கள் தொகுதிகள் என்று எடுத்துக்கொண்டால், அவற்றுள் ஆறாவது பெரிய மாநிலமான தமிழ்நாடு, உலகில் 24ஆவது பெரிய மக்கள் தொகுதி எனலாம். மொத்தம் 195 நாடுகளான மக்கள் தொகுதிகளில் ளில் 24ஆவது இடத்தில் தமிழ்நாடு உள்ளது. பொதுமக்கள் மிகுந்த ஆர்வத்துடன் பங்கேற்கும் தேர்தல்கள் அமைதியாக ஐந்தாண்டுகளுக்கு ஒரு முறை நடப்பதும், புதிய கட்சிகள் தோன்றுவதும், கூட்டணிகள் அமைவதுமாக எழுபத்தைந்து ஆண்டுகளில் துடிப்புள்ள மக்களாட்சி சமூகமாக உருவாகியுள்ளது.

பொருளாதார வளர்ச்சியின் பலன்களை அனைத்து மக்களுக்கும் பகிர்ந்தளிப்பதில் முன்மாதிரியாக இருப்பதாக நோபல் பரிசுபெற்ற அறிஞர் அமர்த்தியா சென்னால் பாராட்டப்பட்டுள்ளது. உலகில் டிரில்லியன் டாலர் பொருளாதாரம் உள்ள நாடுகளும் 18 அல்லது 19 நாடுகள்தான். அந்த சிறிய குழுவிலும் இணையும் சாத்தியத்துடன் தமிழ்நாடு வளர்ந்துவருகிறது. நிச்சயம் இத்தகைய மக்கள் தொகுதியின் வெற்றிகரமான மக்களாட்சி வரலாறு உலகில் பயிலப்படும் காலம் விரைவில் வரும். அப்போது, தி.மு.க-வின் வரலாற்றுப் பங்களிப்பு போற்றப்படும்.

நவீன அரசியலின் துவக்கம்
மானுட வரலாற்றில் அரசு என்ற பொது நிர்வாக வடிவை உருவாக்கிய பின், மக்களின் ஒரு பகுதியினர் எப்போதுமே அணி திரண்டு பல கோரிக்கைகளுக்காகப் போராடி வந்துள்ளார்கள். ஒடுக்கப்பட்டவர்கள் அல்லது விவசாயிகள் போல ஒரு குறிப்பிட்ட பணியைச் செய்பவர்கள் போராடுவார்கள். ரோம சாம்ராஜ்ஜியத்தில் ஸ்பார்டகஸ் தலைமையில் அடிமைகள் போராடியது குறித்த கதையாடல்கள் பரவலானவை.

ஒரு பேரரசனின் ஆட்சியில் கொடுமைப்படுத்தப்படும் ஒரு பகுதியைச் சேர்ந்த மக்கள், குறிப்பிட்ட மொழி பேசுபவர்கள், குறிப்பிட்ட இனத்தினர் அல்லது ஒரு கடவுளை வழிபடுபவர்கள், அந்தப் பேரரசனுக்கு எதிராகக் கிளர்ச்சி செய்வார்கள். தனியரசை அமைப்பார்கள். ‘இதுவரையிலான வரலாறு வர்க்கப் போராட்டங்களின் வரலாறே’ என்று 1848ஆம் ஆண்டு எழுதப்பட்ட பொதுவுடைமை அறிக்கையில் கார்ல் மார்க்ஸும், எங்கெல்ஸும் குறிப்பிட்டார்கள். இவ்வகையான போராட்டங்கள் குறிப்பிட்ட கோரிக்கைக்காக அல்லது புதிய அரசை அமைப்பதற்கான போராட்டங்கள் எனலாம்.

அச்சுத் தொழில் வளர்ச்சியுற்று, பரவலாக மக்கள் நூல்களையும், நாளிதழ்களையும் வாசிக்கத் துவங்கிய பிறகுதான் மக்களாட்சிக்கான பொதுமன்றம் என்ற ஒன்று உருவாகியது. பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் இவ்வாறான அச்சுக் கலாச்சாரத்தில் சிந்தனைகள் சமூக வெளியில் பகிர்ந்துகொள்ளப்பட்டதால்தான் மக்களாட்சிக் குடியரசு என்ற கருத்து வலுப்பெற்று 1776ஆம் ஆண்டு, அமெரிக்க சுதந்திரப் போர் நிகழ்ந்தது. உலகின் முதல் நவீன குடியரசு அரசியலமைப்பு, சட்டத்தின் அடிப்படையில் உருவானது. மன்னர் என்று எவரும் இல்லாமல், மக்களே தங்கள் பிரதிநிதிகளைத் தேர்ந்தெடுத்து ஆட்சி செய்யும் முறை உருவானது. இதற்கு 13 ஆண்டுகள் கழித்து, 1789ஆம் ஆண்டு பிரெஞ்சுப் புரட்சியில் மன்னரின் தலை கொய்யப்பட்டு, குடியரசு உருவாக்கப்பட்டது.

அப்படியானால், மக்களாட்சி மேற்குலகில்தான் உருவானதா என்று சிலர் கேட்கலாம். மக்களின் நலம் பேணும் நல்லாட்சிக்கான விழுமியங்கள் உலகின் பண்பாடுகள் அனைத்திலும் இருந்தன. தமிழ்நாட்டில் உருவான குறள் நெறி, உலகப் பண்பாடு எதற்கும் குறைவானது அல்ல என்பது வெளிப்படையானது. ஆட்சியில் மக்கள் பங்கேற்பிற்கான வடிவங்களும் பல விதங்களில் உருவாகத்தான் செய்தன. சோழர் ஆட்சியில் கிராம நிர்வாகத்தில் குடவோலைச் சீட்டு முறை இருந்ததாக வரலாறு கூறுகிறது.

ஆனால் நவீன மக்களாட்சிக் குடியரசு சிந்தனையும் அதற்கான வடிவமாகத் தேசியவாத சிந்தனையும், அச்சுத் தொழிலும் போக்குவரத்து வசதிகளும், முதலீட்டிய உற்பத்தி சக்திகளும் உறவுகளும் தோன்றிய மேற்குலகில் உருவானது என்பதை மறுக்க முடியாது. இதற்கான வரலாற்றுக் காரணங்கள் பல.

ஐரோப்பா தானாகவே எதையும் உருவாக்கவில்லை என்றாலும், ஐரோப்பாவில்தான் தொழிற்புரட்சி உருவானது என்பதைக் கணக்கில் கொள்ளத்தான் வேண்டும். அதனால், தமிழ்நாடு உட்பட இந்தியா முழுமையும் இங்கிலாந்தின் ஆட்சியின் கீழ் வர நேர்ந்தது. காலனிய ஆட்சியின் விளைவாக இந்திய மக்கள் பொருளாதாரரீதியாக சுரண்டப்பட்டார்கள் என்றாலும், இந்தியாவின் வர்ண தர்ம சமூக அமைப்பை மாற்றுவதற்கான சாத்தியங்களையும் அது உருவாக்கியது என்பதை மகாத்மா ஜோதிராவ் புலே, சாவித்ரிபாய் புலே வாழ்க்கையை வாசிப்பவர்களோ, சமீபத்தில் வெளியான திரைப்படமாகப் பார்ப்பவர்களோ புரிந்துகொள்வார்கள்.

இவ்வாறு மக்களாட்சிக் குடியரசு என்ற நவீன அரசியல் அமைப்பு உருவானபோது, ஒரு கோரிக்கை வைப்பவர்கள் தங்கள் தரப்பை அனைத்து மக்களிடையேயும் பிரச்சாரம் செய்து, அவர்களை ஏற்கவைத்து, விரும்பிய மாற்றத்தை நிகழ்த்தும் கருத்தியல் யுத்தம் சார்ந்த பண்பட்ட நடைமுறை தோன்றியது. பெரும்பான்மையானவர்களால் உருவான அரசு, ஒரு பகுதியினரின் கோரிக்கையை நிறைவேற்றவில்லையென்றால், அதற்காக அமைதி வழியில் போராடுவது, பிரச்சாரம் செய்வது என்பதாகப் பொதுமன்ற அரசியல் உருப்பெற்றது.

இவ்வாறாக, மக்கள் தொகுதிகளை அணிதிரட்ட அரசியல் கட்சிகள் உருவாயின. வர்த்தகர்கள், ஆலை முதலாளிகள் ஒரு கட்சியை உருவாக்கினால், தொழிலாளர்கள் ஒரு கட்சியை உருவாக்கலாம்; விவசாயிகள் ஒரு கட்சியை உருவாக்கலாம். அந்தந்தத் தொகுதிகளின் நலனுக்காக அந்தந்தக் கட்சிகள் வாதிடும், போராடும். இவ்வாறு ஒரு குறிப்பிட்ட தொகுதி சார்ந்த அமைப்புகள், கட்சிகள், தங்கள் தொகுதியின் நலனைப் பிரதிநிதித்துவம் செய்யலாம்; பிற கட்சிகளுடன் கூட்டணி சேர்ந்து ஆட்சியமைக்கலாம். ஆனால், தனிக்கட்சியாக அனைத்து மக்களையும் அணிதிரட்ட முடியாது.

அனைத்து மக்கள் தொகுதிகளின் நலனையும் ஒரு பொதுவான அடையாளத்தின் கீழ் ஒருங்கிணைக்க வேண்டும் என்னும்போதுதான் தேசியவாதம் கைகொடுக்கிறது. தேசத்தின் நலன் என்பது அனைத்து மக்களின் நலன் என்பதால், தேசிய அடையாளத்தை வலுப்படுத்தி, தேசபக்தியை உருவாக்கி, அனைவரையும் ஒருங்கிணைத்தால், பின்னர் அந்த ஒருங்கிணைப்பின் அடிப்படையில் ஒவ்வொரு மக்கள் தொகுதியின் கோரிக்கைகளையும் நிறைவேற்றலாம் என்பது முக்கியமான அரசியல் நம்பிக்கை. 19ஆம் நூற்றாண்டில் இந்த தேசியவாத சிந்தனையே நவீன குடியரசு தத்துவத்தின் முக்கிய வடிவமானது.

மூன்று முக்கியமான அரசியல் சாத்தியங்கள் உருவாயின. ஒன்று பல கட்சிகள் குடிமைச் சமூக அமைப்புகளாக உருவாகி, அவை தேர்தல்களில் மக்கள் பிரதிநிதிகளாகத் தேர்வாகி, கூட்டணி ஆட்சி அமைப்பது. பல நாடுகளில் இவ்வாறான பல கட்சி கூட்டணி ஆட்சிகள் நிலவுகின்றன. உதாரணமாக, 60 இலட்சம் பேர் வசிக்கும் டென்மார்க்கில் 12 கட்சிகள் உள்ளன. 179 உறுப்பினர்கள் கொண்ட நாடாளுமன்றத்தில் எந்த கட்சிக்கும் பெரும்பான்மை கிடையாது. கூட்டணி ஆட்சிதான் நடைபெறுகிறது. கிட்டத்தட்ட 40,000 பேருக்கு பிரதிநிதியாக ஒரு நாடாளுமன்ற உறுப்பினர். சிறிய மக்கள்தொகை, பொருளாதார வசதி படைத்த நாடாகையால், ஒட்டுமொத்த அரசியலும் குடிமைச்சமூக அரசியலாகவே அமைகிறது. இவ்வகை நாடுகள் குடிமைச் சமூக மைய நாடுகள் எனலாம்.

இரண்டாவது சாத்தியம் வர்க்கப் போராட்ட அரசியல், தொழிற்புரட்சி நடந்த நாடுகளில் பெரும் இயந்திரமயமான தொழிற்சாலைகளில் வேலை செய்யும் தொழிலாளர்கள் அணிகளாகி, அவர்களுக்கான கட்சி ஆட்சியைப் பிடிப்பது அதன் வழிமுறை தொழிலாளர்களின் அணிகள் ஒடுக்கப்பட்டபோது, வர்க்கப் போராட்டம் தீவிரமாகி, புரட்சி வெடித்து, பொதுவுடைமைக் கட்சிகளின் தலைமையில் பொதுவுடைமை அரசுகள் உருவாகலாம். ரஷ்யா, சீனா, கியூபா எனப் பல நாடுகளில் இவ்விதமான புரட்சிகள் நடந்து, கட்சிகளும்  ஆட்சியும் பொதுவுடைமை சித்தாந்தத்தின் கீழ் உருவாயின.

தொழிலாளர் வர்க்கமே அரசமைக்க வேண்டும் என்னும்போது, அது பாட்டாளி வர்க்க சர்வாதிகாரம் என்னும் கருத்தாக்கத்தில் அமைந்தது. இப்படி நடக்கும்போது, அரசின் ஆதிக்கம் அதிகரித்து, அந்த நாடுகள் அரசு மைய சமூகங்களாக மாறின. இன்றும்கூட சீனா ஒற்றைக் கட்சி ஆட்சியைக் கொண்ட அரசு மைய சமூகமாகத்தான் விளங்குகிறது. அங்கே, குடிமைச் சமூக அமைப்புகள் சுதந்திரமாக இயங்கவோ, அமைதி வழியில் போராடவோ, மக்கள் தொகுதிகள் கட்சிகளைக் கட்டமைக்கவோ வாய்ப்புகள் கிடையாது.

தொழிற்புரட்சியும் பரவலாக நடக்காத, விவசாயமும் கைத்தொழில்களும், கால்நடை வளர்ப்புமாக கணிசமான மக்கள் வாழும் ஏற்றத்தாழ்வு மிக்க சமூகங்களைக் கொண்ட நாட்டில் குடிமைச் சமூக மைய அரசியலோ, அரசு மைய அரசியலோ தோன்றுவதில்லை. மாறாக, அனைவரும் தேசிய அடையாளத்தின் கீழ் ஒன்றுபடுத்தப்பட வேண்டும். அப்போது, வலதுசாரி சர்வாதிகார அரசு அல்லது பாசிச அரசு தோன்றி அனைவரையும் ஒருங்கிணைக்கும். அப்படியான அரசியல் போக்கு, வர்க்க முரணைப் பேசும் பொதுவுடைமை அரசியலை மிகக் கடுமையாக ஒடுக்கும்.

அப்படி நடக்காவிட்டால், வெகுஜன அரசியல் களம் உருவாகி, மக்கள் தொகுதிகள் பல வகையான பொதுக் குறியீடுகளின் கீழ் தொகுக்கப்பட்டு, மக்கள் நல அரசுகள் உருவாகலாம். அப்படி நடக்கும் இடங்களில் பாசிசத்திற்கு மாற்றாக வெகுஜன அரசியல் அமையும். அதாவது, ஏற்றத்தாழ்வு மிகுந்த சமூகத்தில் பல்வேறு கோரிக்கைகள் கொண்ட மக்கள் தொகுதிகள் ஓரணியில் திரட்டப்படுவார்கள். ஆனால், வலதுசாரி தேசியம் போல அவர்கள் ஒற்றை அடையாளத்தினுள் திணிக்கப்படாமல், அவர்கள் பல்வேறு சமூக முரண்கள் அடிப்படையில் அணியமாகி, பொது நன்மைக்கான அரசியலை முன்னெடுப்பார்கள்.

இத்தகைய வெகுஜன அரசியல் இந்தியாவில் வேரூன்றக் காரணமானவர்களில் காந்தி முக்கியமானவர் என்பதைக் கூற வேண்டும். அவரது அகிம்சை நெறியும், சத்தியாகிரகம் போன்ற அரசியல் வழிமுறைகளும், பல்வேறு கோரிக்கைகளை வலியுறுத்தும் அரசியல் கட்சிகள் தோன்றி மக்களாட்சியில் பங்கெடுக்க வழி வகுத்தது.பொதுவாக, இருபதாம் நூற்றாண்டில் மேலை நாடுகளில், தொழில் வளர்ச்சி பெற்ற நாடுகளில் குடிமைச் சமூக சுதந்திரவாத அரசியலா அல்லது அரசு மைய சமூக பொதுவுடை அரசியலா என்ற கேள்வி மட்டுமே இருந்ததால், வெகுஜன அரசியலின் சாத்தியங்கள் பரிசீலிக்கப்படவில்லை. இலத்தீன் அமெரிக்க நாடுகள், மூன்றாம் உலக நாடுகளில் வெகுஜன அரசியல் தோன்றினாலும், பல்வேறு நாடுகளிலும் அது வலுவான மக்களாட்சி அமைப்பை உருவாக்கவில்லை.

வெகுஜன அரசியல் விரைவாக எதேச்சதிகாரமாகவும் மாறிவிடும் சூழ்நிலையே நிலவுகிறது. மக்கள் புரட்சி, ராணுவப் புரட்சி என்று மாறி, மாறி அரசு கைப்பற்றப்படும் காட்சிகளையும் காணலாம். இவ்வகையான காரணங்களால் வெகுஜன அரசியல் முற்போக்கானதாக இருக்க முடியும் என்பதையே பலரும் புரிந்துகொள்வதில்லை. சமீபத்தில்தான் அர்ஜென்டினாவைச் சேர்ந்த எர்னெஸ்டோ லக்லவ் (1935-2014) என்ற அரசியல் தத்துவச் சிந்தனையாளர் வெகுஜனவிய சிந்தனைத் தர்க்கம் குறித்த கோட்பாட்டு நூல்களை எழுதியுள்ளார்.

அவரது துணைவியார் சந்தால் மூஃப் (பி.1943) இடதுசாரி வெகுஜனவியம் குறித்தும், மக்களாட்சியின் முரண்கள் குறித்தும் சிறப்பான ஆய்வு நூல்களை எழுதிவருகிறார். இவர்கள் இத்தகைய கோட்பாடுகளுக்கு வந்து சேரும் முன்னமே, அவற்றை நடைமுறைப்படுத்திக் காட்டியவர்கள் என நாம் திராவிட இயக்கப் பிதாமகர்களான பெரியாரையும், அண்ணாவையும் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். அதனை எப்படிச் செய்தார்கள் என்று பார்ப்போம்.

வெகுஜனவியத்தின் இரு உருவகங்கள்: சமூக முரணும், சமூக முழுமையும் இடதுசாரி வெகுஜனவியம் வர்க்க முரண் என்ற கோட்பாட்டிலிருந்து சமூக முரண் என்ற உருவகத்தை எடுத்துக்கொள்கிறது. இது ஏன்? உருவகம் என்றால் அது பல்வேறு முரண்களை இணைத்துக்கொள்ளக் கூடிய ஒற்றை முரண் வடிவமாக ஒன்றை முன்வைப்பதுதான். அவ்வாறு ஒரு முரணை உருவகிக்கும் அதே நேரத்தில், அது சமூக முழுமையையும் தேசியம் உருவகிப்பதுபோல உருவகிக்கிறது. ஆனால், அதை தேசியமாகச் செய்யாமல் குடிமைச் சமூக விழுமியங்கள் கொண்ட குடியரசாகச் செய்கிறது.

அப்படி என்ன வித்தியாசம் குடியரசுக்கும் தேசியத்திற்கும் என்றால், குடியரசு என்பது அதில் அங்கமாகும். குடிநபர்கள் யாரையும் ஒரே மாதிரியான அலகாக, பாரதியார் கூறியதுபோல “எல்லோரும் ஓர் நிறை, எல்லாரும் ஓர் விலை, எல்லோரும் இன்னாட்டு மக்கள்” என்று குடியுரிமை அலகாகப் பார்க்கும். தேசியம் பெரும்பாலும் குறிப்பிட்ட மொழி, இன, மத அடிப்படையில் தன்னை உருவாக்கிக்கொண்டு, அந்த அடையாளங்கள் இல்லாதவர்களை இரண்டாம்தர குடிமக்களாகவோ, அன்னியர்களாகவோ நடத்தத் தலைப்படும்.

பெரியார் வைக்கம் போராட்டம், சேரன்மாதேவி குருகுல பிரச்சினை. வகுப்புவாரி பிரதிநிதித்துவத்தை காங்கிரஸ் ஏற்காதது ஆகியவற்றின் அடிப்படையில், வர்ண தர்ம ஏற்றத்தாழ்வை முன்மொழியும் பார்ப்பனியமே சமூக முரணின் அடிப்படை என்பதை உணர்ந்தார். அதனால் பார்ப்பனர் x பார்ப்பனரல்லாதோர் என்ற முரணை இந்திய சமூக முரண்களைத் தொகுக்கக்கூடிய மைய முரணாக உருவகித்தார்.

அதனை வெறும் அடையாள அரசியலாக உருவாக்காமல் சமத்துவம், சமநீதியை வலியுறுத்தும் சுயமரியாதை என்ற அரசியல் தத்துவத்தின் அடிப்படையில் செய்ய முற்பட்டார். மனிதனின் உள்ளீடற்ற சுயத்தை அடையாளவாத சிறையில் அடைக்காமல், தொடர்ந்த சுயபரிசீலனை என்னும் சிந்தனாவாத பயணத்தில் ஈடுபடுத்துவதன்மூலம் சமூக அறத்தை உருவாக்க முற்பட்டார். அவருடைய சாக்ரடீஸ் போன்ற பொதுக்கள உரையாடல் ஆற்றல், மூடநம்பிக்கைகளில் கட்டுண்ட மனங்களைத் தளையவிழ்த்து தன்னுணர்வுகொள்ளச் செய்தது.

ஆரிய சமஸ்கிருதப் பண்பாட்டின் அடிப்படையில் இந்திய தேசியம் தன்னை தகவமைத்துக்கொண்டபோது, அது இந்துஸ்தானி என்ற மொழியை சுத்திகரிப்பு செய்து, சமஸ்கிருதமயமான இந்தி மொழியாக மாற்றி அச்சு ஊடகத்தின்மூலம் பொதுமன்ற மொழியாகக் கட்டமைத்தது. அதனை தேசிய மொழியாக மாற்ற வேண்டும் என்ற நோக்கில் காலனிய ஆட்சியின் கீழ் அமைந்த காங்கிரஸ் கட்சியின் மதராஸ் மாகாண அரசு, இந்தி மொழியைத் தமிழ்நாட்டுப் பள்ளிகளில் கட்டாயப் பாட மொழியாக மாற்ற முயன்றபோது, தமிழ்நாட்டில் பலத்த எதிர்ப்பு உருவானது. பெரியார் அந்த எதிர்ப்புணர்விற்குப் போராட்ட வடிவம் கொடுத்து, தலைமை ஏற்று நடத்தினார். தமிழ்மொழி உணர்வு என்பது பலரையும் ஒருங்கிணைக்கும் கருவியாக இருப்பது உணரப்பட்டது. “தமிழ்நாடு தமிழருக்கே!” என்றும், “திராவிட நாடு, திராவிடருக்கே” என்றும் இரு முழக்கங்கள் சாத்தியமாயின.

அப்போதுதான் பெரியாரும் அண்ணாவும் தமிழ்நாட்டு வரலாற்றை நிர்ணயித்த மிக முற்போக்கான, தீர்க்கதரிசனமிகு முடிவை எடுத்தார்கள். தமிழ் அடையாள தேசியம் என்பது எல்லா தேசியங்களையும் போல சமூக முரணுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கத் தவறிவிடலாம் என்பதை உணர்ந்தார்கள். அதனால், திராவிட நாடு என்ற கூட்டாட்சிக் குடியரசை இலட்சியமாக்கினால்தான் ஆரியப் பண்பாட்டிற்கும், திராவிடப் பண்பாட்டிற்குமான முரணைப் பேசுவதன்மூலம் வர்ண தர்ம, ஜாதீய சமூக முரண்களை முன்னிலைப்படுத்த முடியும் என்று உணர்ந்தார்கள்.

பெரியார், துவக்கம் முதலே காங்கிரசில் இருந்த காலத்திலிருந்தே, அரசதிகாரத்தைக் கைப்பற்றினால் மட்டும் சமூக மாற்றத்தைச் சாதிக்க முடியாது என்று கருதினார். தேசிய இறையாண்மையை நோக்காகக் கொண்ட கருத்தியல்வாதிகள் அவரை ஈர்க்கவில்லை. அவர் மக்களிடையே தொடர்ந்து பிரச்சாரம் செய்வதன்மூலம் முற்போக்கான குடியரசு விழுமியங்களை உருவாக்குவதே முக்கியம் என நினைத்ததால் இறுதிவரை தேர்தல்களில் பங்கேற்கவோ, அரசதிகாரத்தைக் கைப்பற்றவோ விரும்பவேயில்லை. குடியரசின் அரசியலமைப்புச் சட்டம் எந்த விழுமியங்களைக் கொண்டிருக்கிறது என்ற கேள்வியே அவரது அனைத்து போராட்டங்களையும், பிரச்சாரங்களையும் இறுதிவரை வடிவமைத்தது.

அண்ணா அரசதிகாரம் என்பதும் முக்கியமானது என்ற கருத்தைக் கொண்டிருந்ததை உணர முடியும். அவர் நீதிக்கட்சியில் பயணத்தைத் தொடங்கியவர். தேர்தல்களிலும் போட்டியிட்டவர். பெரியாரின் சிந்தனைகளை, கொள்கைகளை முழுமையாக ஏற்றாலும், அரசாங்கத்தை அமைக்கக்கூடிய ஒரு கட்சியை உருவாக்குவதும் அவசியம் என்ற எண்ணம் அவருக்கு இருந்திருக்கும் என்று கூறலாம். அவர், சுயமரியாதை இயக்கமும் நீதிக்கட்சியின் கணிசமான பிரிவும் இணைந்து, திராவிடர் கழகத்தை 1944ஆம் ஆண்டு உருவாக்கும் முன்னமே ‘திராவிட நாடு’ என்ற இதழை 1942ஆம் ஆண்டே துவங்கினார்.

அதன் முகப்பில் தென்னிந்திய வரைபடம் இடம்பெற்றது. திராவிட மொழி பேசும் தென்னிந்திய மாநிலங்களின் கூட்டாட்சிக் குடியரசாகத் திராவிட நாட்டை அவர் முன்மொழிந்தார். இருபதாண்டுக் காலம், இந்திய ஒன்றியத்தின் சட்டத்தின் காரணமாக 1963ஆம் ஆண்டு, தனி நாடு கோரிக்கையைக் கைவிடும் வரை, தென்னிந்தியாவில் சுதந்திர திராவிட கூட்டாட்சிக் குடியரசு அமைய வேண்டும் என்ற இலட்சியத்தை அவர் நாடாளுமன்றத்திலும் வலியுறுத்திவந்தார்.

பார்ப்பனர் x பார்ப்பனரல்லோதார் சமூக முரணை ஆரிய X திராவிட பண்பாட்டு முரணாகப் பேசியதன்மூலம் அதன் உருவக ஆற்றல் பன்மடங்கு பெருகியது. ஆரியம் என்பது வர்ண தர்ம ஏற்றத்தாழ்வு சமூகத்தின் குறியீடாகவும், திராவிடம் என்பது சமத்துவ, சம நீதி சமூகத்தின் குறியீடாகவும் முன்மொழிவது சாத்தியமானது. தன்னுடைய கொள்கைப் பிரகடனமான, மானிஃபெஸ்டோ எனத்தக்க, நூலான ஆரிய மாயை’யில் அண்ணா தெளிவாக வரலாற்று நோக்கில் இந்த முரணை விளக்கினார். எப்படி தமிழ் மொழியினுள்ளும், சமூகத்தினுள்ளும் ஆரிய சிந்தனைகள் ஊடுருவியுள்ளன என்பதை விளக்கும் நூலாகவும் அது அமைந்தது.

இவ்வாறு முரணை உருவகித்தபின், ஒரு வெகுஜனவிய கட்சியை உருவாக்க வேண்டுமென்றால், சமூக முழுமையினைக் குறிக்கவும் ஒரு அடையாளம் வேண்டும் அல்லவா? அதைத்தான் தமிழ்மொழி பயன்பாடாக அண்ணா தேர்ந்தெடுத்தார். வெறும் மொழி அடையாளமாக அதனைக் கூறாமல், ஒரு புதிய பொதுமன்ற மொழியாக அதனை சிறப்புறப் பயன்படுத்துவதன்மூலம் புதிய அரசியல் தன்னுணர்வை உருவாக்கினார். அவரும் கலைஞரும், நாவலரும், இன்னபிற கழகத்தவர்களும் தங்கள் பேச்சில், எழுத்தில், புனைவுகளில், நாடகங்களில், சினிமாவில் என அனைத்திலும் வட்டார, சமூக எல்லைகளுக்குட்பட்ட பேச்சு வழக்குகளைச் சாராத புதிய ஜனரஞ்சகமான அதே சமயம், செம்மொழியான தமிழ்ப் பயன்பாட்டை உருவாக்கிக் காட்டினர்.

அது அடுக்குமொழியாகவும் அலங்கார நடையாகவும்கூட அமைந்து, அவர்கள் சொல்லாடலுக்கு மெருகூட்டியது. இன்றளவும் அரசியல் தன்னுணர்வின் வெளிப்பாடாக அவ்வகையான மொழி அமைந்துவருகிறது. அந்த மொழியைப் பேசும்போதே, ஒரு நவீன அரசியல் தன்னிலையாக ஒருவர் தன்னை உணரும் சாத்தியம் உருவானது. கட்சி அணியினர் அனைவரும் அவ்வாறு பேச பயிற்றுவிக்கப்பட்டனர். அது தமிழ்நாட்டு பொதுமன்றத்திலேயே காலப்போக்கில் வரலாற்றுத் தன்னுணர்வுக்கு வித்திட்டது. ‘உபயகுசலோபரி’ என்று வாசகர்களுக்குக் கடிதம் எழுதிக்கொண்டிருந்த ஆனந்த விகடன். ‘வணக்கம்’ என்று எழுதத் துவங்கியது.

ஜாதீய படிநிலைச் சமூகத்தின் ஏற்றத்தாழ்வு ஏற்படுத்தும் முரண்கள் பல அடுக்குகளில் இருப்பதை பெரியாரும் அண்ணாவும் உணர்ந்தே இருந்தனர். அதனால் ஆரிய, திராவிட முரண் என்பதை அனைத்து ஏற்றத்தாழ்வு முரண்களுக்கும் பொதுவானதாகவே அவர்கள் பேசியும், எழுதியும் வந்தனர். களத்தில் சேவை ஜாதிகளான பட்டியலின ஜாதிகள் அல்லது தலித் மக்களுக்கும், விவசாய சமூக பிற்படுத்தப்பட்ட ஜாதிகளுக்கும் உள்ள முரணையும் ஆரிய வர்ண தர்ம சிந்தனையின் விளைபொருளாகவே விளக்குவதன்மூலம் அனைத்து மட்டங்களிலும் ஏற்றத்தாழ்வை வேரறுக்கவேண்டிய அவசியத்தை வலியுறுத்தினர். அண்ணாவும் கலைஞரும் அப்படி ஏற்றத்தாழ்வு களைந்த சமூக முழுமையின் வெளிப்பாடாகத் தமிழ் மொழியை முன்வைத்தனர். இவ்வாறு திராவிடர், தமிழர் என்ற இரண்டு அடையாளங்களும் சேர்ந்த நவீன அரசியல் தொகுதியாகத்தான் திராவிட – தமிழர் என்ற மக்கள் தொகுதியைத் தன்னுணர்வு பெறச் செய்து கட்டமைத்தனர்.

இந்தத் தன்னுணர்வு, நவீன முற்போக்குக் குடியரசு அரசியலுக்கான தன்னுணர்வாக இருந்ததே அல்லாமல் வம்சாவழி அடையாளம் சார்ந்த பிற்போக்கு நோக்கினைக் கொண்டதாக இருக்கவில்லை. ராஜபுத்திர வம்சாவழியினரான உடுமலை நாராயண் சிங், பெரியாரின் தளகர்த்தராகப் பின்னர் தி.மு.க. கோவை மாவட்டச் செயலாளராக, நாடாளுமன்ற உறுப்பினராக இருந்தார். கட்சி அணியினரில் எத்தனையோ தெலுங்கு, கன்னட வம்சாவழியினர் முழுமையாக திராவிட – தமிழர் தன்னுணர்வு கொண்டு பயணித்தனர்.

தொடக்கம் முதலே சுயாட்சி கொண்ட மக்கள் தொகுதி, கூட்டாட்சிக் குடியரசு என்று சிந்தித்ததால்தான் திராவிட நாடு என்ற கூட்டாட்சிக் குடியரசிற்குப் பதிலாக இந்தியக் கூட்டாட்சிக் குடியரசில் மாநில சுயாட்சியுடன் நீடிக்கலாம் என தி.மு.க. முடிவுசெய்தது. உள்ளபடி சொன்னால், கட்சி தொடங்கிய காலத்திலேயே அண்ணா ஆசியக் கூட்டாட்சிக் குடியரசு, அமெரிக்க அரசியல்வாதி வெண்ட்டல் வில்க்கி பரிந்துரைத்த உலகக் கூட்டாட்சிக் குடியரசு என எதிலும் பங்கெடுக்கலாம் என்றும், நமது சுயாட்சி உரிமைகள் பா பாதுகாக்கப்படுவதே முக்கியம் என்றும் கூறினார்.

நாம் கட்டுரையின் தொடக்கத்தில் கண்டபடி, இத்தகைய வெகுஜனவிய அரசியல் என்பது குடிமைச் சமூக அரசியலாகவோ, வர்க்கப் போராட்ட அரசியலாகவோ, தேசியவாத அரசியலாகவோ இருக்காத காரணத்தால் பலராலும் புரிந்துகொள்ளப்படவில்லை. ஏன் தமிழ் தேசியம் பேசவில்லை, ஏன் வர்க்கப் போராட்டத்தை முன்னெடுக்கவில்லை, ஏன் திராவிட நாடு கோரிக்கையைக் கைவிட்டீர்கள் என்று பல விதமான குற்றச்சாட்டுகள் இந்தப் புரியாமையின் காரணமாக தி.மு.க. மீது வீசப்பட்டது.

பெரியாரும் அண்ணாவும் கலைஞரும் தேசிய இனம், அதன் முற்றான இறையாண்மை என்ற பிற்போக்குச் சொல்லாடலைத் தவிர்த்து, கூட்டாட்சிக் குடியரசு, அதன் குடிமைச்சமூக விழுமியங்கள், சமத்துவம், சமூக நீதி என்று தேர்வுசெய்தும்; இடதுசாரி வெகுஜனவியத்தின்மூலம் சாமானியர்களின் ஆட்சியை உருவாக்கி, அதன்மூலம் அனைவரையும் உள்ளடக்கிய வளர்ச்சி மாதிரியைக் கண்டடைந்து, ஒரு ஆழமான பல கட்சி சுதந்திரவாத விழுமியத்தை வளர்த்தும், உலக வரலாற்றில் தமிழ்நாட்டிற்கு ஒரு சிறப்பான இடத்தைத் தேடிக் கொடுத்துள்ளார்கள் என்றால் மிகையாகாது. வள்ளுவமும் பெரியாரியமும் இணைந்து உலக அரசியல் தத்துவத்திற்கான கொடையாக உணரப்படும் நாள் தொலைவில் இல்லை.

காலத்தின் நிறம் கருப்பு சிவப்பு – ஈழத்தில் திராவிடச் சிந்தனையும் தி.மு.க.வும்!