மும்மொழி கொள்கை அரசியல் விவாதத்தை பரபரப்பாக்கி உள்ளது.முரண்பாடாக, நாடு ஒரு மொழிக் கொள்கையில், கல்வியில் பொது அறிவு, நிபுணத்துவத்திற்காக ஆங்கிலத்தை மட்டும் சேர்த்து கொள்கையில் தூக்கிக்கொண்டு, நமது கொள்கை வகுப்பாளர்கள் மூன்று மொழிகளுக்கு எதிராக இரண்டு மொழிகளின் நன்மைகளைப் பற்றி மட்டுமே விவாதித்து வருகிறார்கள். இன்னும் மோசமாக, பன்மொழியிலிருந்து ஒரு மொழிக்கு அரசு வழங்கும் இந்த அறிவாற்றல், கலாச்சார மற்றும் நாகரிக பின்னடைவின் நவீனத்துவமாகக் கொண்டாடப்படுகிறது.
பள்ளி மாணவர்களுக்கு மூன்று மொழிகள் கற்பிக்கப்பட வேண்டும் என்ற கொள்கையின் அதிகாரப்பூர்வ பெயர் முமொழிக் கொள்கை. 1968 ஆம் ஆண்டு பரிந்துரைத்த கொள்கையின்படி “இந்தி பேசும் மாநிலங்களில் இந்தி, ஆங்கிலம் மற்றும் நவீன இந்திய மொழி (முன்னுரிமை தென்னிந்திய மொழிகளில் ஒன்று) மற்றும் இந்தி பேசாத மாநிலங்களில் இந்தி, ஆங்கிலம் மற்றும் தாய்மொழி” என செயல்படுத்த முயற்சித்தது.
தெற்கில் இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டங்களைத் தொடர்ந்து ஒரு மொழிக் கொள்கையை உருவாக்க நாட்டின் முதலமைச்சர்கள் ஒன்றாக அமர்ந்தபோது இந்த சமரசம் எட்டப்பட்டது. 1948-49 ஆம் ஆண்டில் ராதாகிருஷ்ணன் ஆணையத்தால் முதன்முதலில் முன்மொழியப்பட்டு, முதல் கல்வி ஆணையமான கோத்தாரி கமிஷனால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட இந்த கொள்கை, 1960கள் மற்றும் 1980களில் காங்கிரஸ் அரசால் உருவாக்கப்பட்ட முதல் மற்றும் இரண்டாவது கல்விக் கொள்கையில் இணைக்கப்பட்டது.
முமொழிக் கொள்கைகளுக்கான அடிப்படை காரணம் என்னவென்றால், இந்தியாவில் பன்மொழி மட்டுமல்ல, இந்தியர்கள் வெவ்வேறு மொழிகளைப் பேசுகிறார்கள். நம் நாட்டில் உள்ள பெரும்பாலான சமூகங்களும், தனிநபர்களும் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட மொழிகளைப் பயன்படுத்துவதால் இந்தியா பன்மொழி நாடு. எனவே, நமது கல்வி முறை இந்திய அடையாளத்தை உருவாக்கும் பன்மொழித்தன்மையின் உயிர்வாழ்வையும் ஊக்குவிப்பையும் நோக்கிச் செல்ல வேண்டும். பன்மொழிக் கல்வி அறிவாற்றல் நெகிழ்வுத்தன்மை, மாறுபட்ட சிந்தனை, கல்விசார் சாதனை, படைப்பாற்றல், சமூக சகிப்புத்தன்மைக்கு உதவுகிறது.
டி.பி.பட்டநாயக் மற்றும் ராமகாந்த் அக்னிஹோத்ரி உள்ளிட்ட மொழியியலாளர்கள் மற்றும் கல்வியாளர்களின் நிபுணர் குழு, “மூன்று மொழி கொள்கை மொழியைத் திணிக்கும் ஒரு குறிக்கோளோ அல்லது வரையறுக்கும் காரணியாகவோ இருக்காது. மாறாக அறிவு விரிவடையும். நாட்டின் உணர்ச்சி ஒருங்கிணைப்பை ஆராய்வதற்கான ஒரு வசதியான தொடக்கத் தளமாகும்” என்று முடிவு செய்தது. கூடுதல் மொழிகளைக் கற்றுக்கொள்வது உண்மையில் முதல் மற்றும் இரண்டாவது மொழியைக் கற்க உதவுகிறது என்பதால், குழந்தைகள் படிப்படியாக மூன்றுக்கும் மேற்பட்ட மொழிகளைக் கற்றுக்கொள்ளலாம் என்று இந்தக் குழு பரிந்துரைத்தது.
தேசிய கல்விக் கொள்கையை பின்பற்றாததால், சமக்ர சிக்ஷா திட்டத்தின் கீழ் தமிழ்நாட்டின் கணிசமான மானியத்தை மத்திய அரசு நிறுத்தி வைத்துள்ளது. தமிழ்நாடு முதலமைச்சர் மு.க.ஸ்டாலின் அரசு மும்மொழிக் கொள்கையை எதிர்க்கிறது. தமிழகத்தில் எப்போதும் இரண்டு மொழிகளை – தமிழ் மற்றும் ஆங்கிலம் – கற்பித்து வருகிறது. மூன்றாவது மொழியை வலியுறுத்துவது, இந்தியை திணிப்பதற்கான ஒரு சாக்குப்போக்கு என்று அவர் கூறுகிறார்கள்.
மத்திய அமைச்சர் தர்மேந்திர பிரதான் கூறுகையில், தமிழக அரசு அரசியலமைப்பின்படி நடக்க வேண்டும். அரசியலமைப்பின் தொடர்புடைய விதியை மேற்கோள் காட்டுமாறு ஸ்டாலின் பிரதானிடம் கேட்டுக் கொண்டார். திமுகவின் உணர்ச்சிகரமான வெளிப்பாடுகள், அடுத்த ஆண்டு தமிழ்நாட்டில் சட்டமன்றத் தேர்தல் ஆகியவற்றைக் கருத்தில் கொண்டு மும்மொழியை எதிர்க்கிறது என எதிர்க்கட்சியினர் விமர்சித்து வருகின்றனர். நாடாளுமன்றத்தில் பட்ஜெட் கூட்டத்தொடர் மீண்டும் தொடங்கும் போது இந்த மோதல் வெடிக்க வாய்ப்புள்ளது.
சந்தேகமே இல்லாமல், திமுக அரசு கோபப்படுவதற்கும், சந்தேகப்படுவதற்கும் பல காரணங்கள் உள்ளன. நரேந்திர மோடி அரசு கூட்டாட்சியின் விதிகள், கடமைகளை மீண்டும் மீண்டும் மீறி வருகிறது. தமிழ்நாடு ஆளுநர் பாஜகவுக்கு ஆதரவாக துணிச்சலுடன் செயல்படுகிறார். கல்வித் துறையில் மாநில அரசுகளின் அதிகாரங்களை மோடி அரசு மீண்டும் மீண்டும் ஆக்கிரமித்துள்ளது. துணைவேந்தர்களை நியமிக்கும் கொள்கையே சமீபத்திய உதராணம். மாநில அரசுகள் கல்விக் கொள்கைகளை ஏற்றுக்கொள்ளும்படி கட்டாயப்படுத்த மத்திய அரசு மத்திய நிதியை ஒரு ஆயுதமாக குச்சியாகப் பயன்படுத்த முடியாது. அதுவும் மொழித் தேர்வு போன்ற முக்கியமான விஷயங்களில்.
அப்படிச் சொன்னாலும், தேசிய கள்விக் கொள்கையில் பல சிக்கல்கள் உள்ளன. ஆனால், மும்மொழிக் கொள்கை அவற்றில் ஒன்றல்ல. உண்மை என்னவென்றால், தேசிய கல்விக் கொள்கை மூலம் மும்மொழிக் கொள்கையை மீண்டும் வலியுறுத்தியுள்ளது. இது முதல் மற்றும் இரண்டாவது கல்விக் கொள்கை ஆவணங்களின் ஒருங்கிணைந்த பகுதியாகவும் இருந்தது. ஏதாவது இருந்தால், 2020 -ன் தேசிய கல்விக் கொள்கையில் இந்தி பற்றிய கொள்கையை நீர்த்துப்போகச் செய்கிறது.
இப்போது மும்மொழி என்பது, மாநிலத்தால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஏதாவது மூன்று மொழிகளையும் குழந்தைகளுக்குக் கற்பிக்க வேண்டும். இந்த மூன்று மொழிகளில் இரண்டு “பூர்வீக இந்திய” மொழிகளாக இருக்க வேண்டும். இது சமஸ்கிருதம், தமிழ் போன்ற செம்மொழிகளை இரண்டு இந்திய மொழிகளுக்குள் சேர்க்க அனுமதிக்கிறது. எனவே, தமிழ்நாடு விரும்பினால், அது தமிழ், மலையாளம் அல்லது தெலுங்கு அல்லது கன்னடம் மற்றும் ஆங்கிலம் ஆகியவற்றைக் கற்பிக்க முடியும். புதிய மும்மொழி கொள்கையின் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ய தமிழ், செம்மொழி தமிழ் மற்றும் ஆங்கிலத்தைக் கூட கற்பிக்க முடியும். எனவே, இந்தி திணிப்புக்கு எந்த பயமும் இல்லாமல் தமிழ்நாடு இப்போது மும்மொழிக் கொள்கையை பரிசீலிக்கலாம்.
எனவே, மும்மொழிக் கொள்கையை எதிர்ப்பதற்குப் பதிலாக, இந்திய ஒன்றியத்தின் அனைத்து மாநிலங்களிலும் ஒரே மாதிரியாக செயல்படுத்தப்பட்டால், தமிழ்நாடு முதல்வர் அதை ஏற்றுக்கொள்ள முன்வரலாம். இந்தி பேசும் அனைத்து மாநிலங்களும் தமிழ் அல்லது வேறு எந்த தென்னிந்திய மொழியையும் “மூன்றாவது மொழியாக” ஏற்றுக்கொண்டால், தமிழ்நாட்டுப் பள்ளிகளில் இந்தியை அறிமுகப்படுத்த அவர் முன்வரலாம்.
இல்லையெனில், இந்தி பேசும் மாநிலங்கள் சமஸ்கிருதத்தை மூன்றாவது மொழியாக அறிமுகப்படுத்தியது போல, ஆங்கிலம் மற்றும் தமிழைத் தவிர, செம்மொழி தமிழை மூன்றாவது மொழியாக அரசு அறிமுகப்படுத்தலாம்.
இந்த மும்மொழிக் கொள்கையை நாசப்படுத்தியது தமிழ்நாடு அல்ல, இந்தி மாநிலங்கள் என்ற எளிய உண்மையை எடுத்துக்காட்டுகிறது. இந்தி பேசும் மாநிலங்கள் மற்றொரு நவீன இந்திய மொழியை, முன்னுரிமை தென்னிந்திய மொழியைக் கற்பிக்க வேண்டும் என்பதே அசல் ஒருமித்த கருத்து. ஆரம்பத்தில், உ.பி.யில் தமிழ், ஹரியானாவில் தெலுங்கு போன்றவற்றைக் கற்பிக்க சில திட்டங்கள் இருந்தன. ஆனால் விரைவில் இந்தி மாநிலங்கள் ஒரு குறுக்குவழியைக் கண்டறிந்தன. சமஸ்கிருதம் “மூன்றாம் மொழி” என்று முன்வைக்கப்பட்டது.
இதனால் பிற மொழியையும் கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய அவசியத்தைத் தவிர்த்தது. எனவே, திறம்பட, மும்மொழி கொள்கை சமமற்ற பேரமாக மாறியது.: இந்தி பேசாதவர்கள் இந்தி கற்க வேண்டியிருந்தாலும், இந்தி பேசுபவர்கள் அதற்கு ஈடாக வேண்டிய அவசியமில்லை. எனவே, மும்மொழைக் கொள்கை மீதான அரசியல் வெறுப்பு. இதை ஏமாற்று வேலை என்று அழைக்க வேண்டிய நேரம் இது.
மத்திய அரசு முமொழிக் கொள்கை பற்றி தீவிரமாக இருந்தால், இந்தியை திணிக்காமல் இருப்பது பற்றி, மும்மொழிக் கொள்கையைக் கூறி மத்திய அரசு தமிழகத்துக்கு வழங்க வேண்டிய மானியத்தை வெளியிடுவதற்கான ஒரு நிபந்தனையாக இருக்கக்கூடாது. அதற்கு பதிலாக, 1968 ஆம் ஆண்டு போலவே, முதலமைச்சர்களின் கூட்டத்தை கூட்டி, தேசிய அளவில் ஒருமித்த கருத்தை உருவாக்க வேண்டும். இந்தி பேசும் மாநிலங்கள் மூன்றாம் மொழிக்கு மாற்றாக சமஸ்கிருதத்தை பயன்படுத்த அனுமதிக்கக்கூடாது.
நமது கல்வி முறையில் ஆங்கிலத்தின் மேலாதிக்கத்தை, யானையை எதிர்கொள்ள நமது அரசியல் வர்க்கத்திற்கு இது ஒரு சோதனையாக இருக்கும். ஆங்கில மொழியின் ஆட்சியான அடர்த்தியான அதிகார வலையிலிருந்து விடுபடுவதை விட, ஒரு அடக்குமுறை மற்றும் சர்வாதிகார அரசை எதிர்ப்பது எளிதாக இருக்கலாம்.